archeo [1189]
armie i żołnierze [4179]
biografie i wspomnienia [10016]
czasopisma odkrywców [869]
czasy starożytne [1448]
deser [2438]
dla dzieci [1137]
fakty, domysły, interpretacje [2174]
fortyfikacje i podziemia [535]
historia narodów [2258]
historia w obrazkach [350]
KARTY UPOMINKOWE [2]
kolekcje [1614]
królowie, władcy, dyktatorzy [1489]
ludzie, czasy, obyczaje [7912]
machiny wojenne [2311]
mity i religie [2032]
odkryj historię [534]
ofiary wojny [2542]
Pan Samochodzik [179]
plansze, pionki, karty [141]
pod Gwiazdą Dawida [1314]
podróże w czasie i przestrzeni [6749]
polityka i ideologia [4772]
Polska po wojnie [2917]
rycerze i zakonnicy [2178]
sekretna wojna [914]
tajemnice, skarby, przygody [512]
warsztat [987]
wojny, batalie, potyczki [4892]
zamki, dwory, pałace [546]
Ziemia Obiecana [963]

Gugara to książka o mieszkańcach syberyjskiej osady otoczonej ciszą. Dźwięk dzwonka na szyi renifera niesie się tu daleko. W brezentowym namiocie zawsze pali się nieduże ognisko. Kiedy Tatiana wygrywa w warcaby, jej mąż Dmitrij patrzy za uciekającym dymem, myśli o kosmitach, Spartanach, o dziadku pochowanym w koronie drzewa; pali papierosy. Nie pali ich syn Maksim, dopiero się uczy. I stary wilczur Sułtan. Nie palą też duchy zatopione deszczem. Może zajęte są czytaniem przez ramię przybysza obcych słów, które ten zapisuje w zawilgotniałym zeszycie. Gugara to literatura niespiesznego faktu, reportaż z kilku spokojnych dni na północy Kraju Krasnojarskiego u progu jesieni. „Mówiąc najkrócej: Gugara Andrzeja Dybczaka to opowieść o rodzinie ewenkijskich pasterzy renów żyjącej gdzieś na wschód od środkowego biegu Jeniseju, czyli praktycznie w nicości. Dymitr i Tatiana ze śródleśnych pastwisk wybierają się na jesienny odpoczynek w cywilizowane strony do wsi Tutonczany, leżącej kilkadziesiąt kilometrów dalej. Gdy przybijają do brzegu, Tatiana na widok osady wzdycha: ’Ale piękna’. Tymczasem jest to po prostu zbiorowisko szop, lepianek, pleśń i zgnilizna ścian, histeryczna amplituda alkoholu, przemocy, depresji i desperacji. Jakieś lodowate i wilgotne jądro ciemności. Wedle wszystkich reguł gatunku powinna być to typowa egzotyczna opowieść o spotkaniu z Innym, o próbie przeniknięcia, próbie zrozumienia, o heroicznym wyczynie poznawczym. Na szczęście nie jest. Antropologiczna narracja zamienia się niepostrzeżenie w poruszającą prozę. Narrator towarzyszy nam nieustannie, opowiada przecież własne przygody, a jednocześnie jego obecność staje się całkowicie przejrzysta i pozwala mówić rzeczom, obrazom, zdarzeniom i ludziom.” Andrzej Stasiuk

Klienci, którzy oglądali tą książkę oglądali także: