Bitwa o Alpy 1940
nakładem autoraRok wydania: 2024
Seria: Wojna Mussoliniego
ISBN: 978-83-953832-3-6
Oprawa: miękka ze skrzydełkami
Ilość stron: 240
Wymiary: 155 x 235
Tom: 3
Dostępność: Na półce
70.00 zł
Ulubionym orężem Benita Mussoliniego był blef obliczony na zastraszenie adwersarzy i zmuszenie ich do ugięcia się zgodnie z jego wolą. Grę pozorów włoski dyktator uprawiał także w dziedzinie militarnej. By nie pozostać gołosłownym – w 1936 roku Sekretarzem Stanu w Ministerstwie Wojny został generał Alberto Pariani, a pracami ministerstwa kierował osobiście sam Mussolini, który lubił w swych buńczucznych przemówieniach podkreślać siłę armii włoskiej, która w razie potrzeby miała wedle jego słów mieć możliwość wystawić sześćdziesiąt pełnowartościowych dywizji. Realia były jednak nieubłagane, dla sześćdziesięciu pełnowartościowych dywizji nie było dość broni ani odpowiedniej liczby oficerów. Pariani zaproponował więc, że każda dywizja piechoty zostanie zmniejszona z trzech do dwóch pułków piechoty i w ten oto cudowny sposób Duce nadal mógł robić dobrą minę do złej gry i twierdzić, że ma liczną i dobrze uzbrojoną armię.
Czas sprawdzenia tego poglądu w starciu z realiami zbliżał się jednak nieubłaganie. 1 września 1939 roku armia Adolfa Hitlera zaatakowała Polskę, 3 września ujęli się za nią jej sojusznicy, Anglia i Francja, które wypowiedziały wojnę III Rzeszy. Seria małych konfliktów i powstałe przy tej okazji napięcia polityczne w Azji, Afryce i Europie doprowadziły w końcu do wybuchu kolejnej wojny na skalę światową. Włoski dyktator, związany z Hitlerem Paktem Stalowym, ogłosił siebie stroną „niewojującą”. Świadom, że kraj i armia są wyczerpane kosztami wojen w Etiopii, Hiszpanii i inwazją na Albanię, czekał. Sam siebie porównał do kota czającego się na mysz, który musi mieć praktycznie matematyczną pewność, że jego atak dojdzie celu i nie zostanie z niczym.
Armia francuska w dwudziestoleciu międzywojennym miała opinię najsilniejszej na świecie, dodatkowo osłonięta szeroko rozreklamowaną Linią Maginota, a także wsparta przez armię oraz potencjał ludnościowy i gospodarczy brytyjskiego imperium kolonialnego, wydawała się nie do pokonania. Jakież było więc zdziwienie świata, gdy niemieckie dywizje pancerne przedarły się przez lasy Ardenów i wyszły na tyły wojsk anglo-francuskich próbujących przyjść z pomocą zaatakowanym przez Hitlera Belgii i Holandii. Po Sedanie i Dunkierce także Duce doszedł do wniosku, że przyszedł czas na jego decydujący skok, po którym jego ofiara przyjmie każde podyktowane warunki.
10 czerwca 1940 roku przemawiający do narodu Benito Mussolini oświadczył, że Włochy są w stanie wojny z zachodnimi demokracjami. Zupełnie nieprzygotowana do wojny włoska armia królewska miała w zamyśle dyktatora zdobyć się na jeden poważny wysiłek, by on mógł jako zwycięzca zasiąść przy stole negocjacji pokojowych i narzucić światu swą wolę. Żołnierzy włoskich, pomimo załamania się pogody w Alpach Zachodnich, rzucono do frontalnego ataku na Linię Maginota. Duce ze spokojem kalkulował, że tych kilka tysięcy ewentualnych poległych jest małą ceną za sukces, który dzięki temu osiągnie. Niemcy, gdy podjęli się uderzenia od czoła na francuskie fortyfikacje zostali zmasakrowani, czy Włochom miało prawo pójść lepiej?
Książkę ilustruje 8 map i 98 zdjęć.
Spis treści:
Wstęp
I. Stosunki włosko-francuskie w dwudziestoleciu międzywojennym
II. Siły stron
III. Pierwsze walki
IV. Operacja „B” – bój o Małą Przełęcz Świętego Bernarda
V. Atak w kierunku miasta Modane
VI. Briançon: włoski atak na miasto-fortecę
VII. Natarcie 1. Armii włoskiej w Alpach
VIII. Bitwa o Menton
IX. Zawieszenie broni
X. Sytuacja na pograniczu włoskich i francuskich posiadłości w Afryce Północnej
Zakończenie
Post scriptum. Bordeaux jako baza włoskich łamaczy blokady
Aneksy
Bibliografia
Czas sprawdzenia tego poglądu w starciu z realiami zbliżał się jednak nieubłaganie. 1 września 1939 roku armia Adolfa Hitlera zaatakowała Polskę, 3 września ujęli się za nią jej sojusznicy, Anglia i Francja, które wypowiedziały wojnę III Rzeszy. Seria małych konfliktów i powstałe przy tej okazji napięcia polityczne w Azji, Afryce i Europie doprowadziły w końcu do wybuchu kolejnej wojny na skalę światową. Włoski dyktator, związany z Hitlerem Paktem Stalowym, ogłosił siebie stroną „niewojującą”. Świadom, że kraj i armia są wyczerpane kosztami wojen w Etiopii, Hiszpanii i inwazją na Albanię, czekał. Sam siebie porównał do kota czającego się na mysz, który musi mieć praktycznie matematyczną pewność, że jego atak dojdzie celu i nie zostanie z niczym.
Armia francuska w dwudziestoleciu międzywojennym miała opinię najsilniejszej na świecie, dodatkowo osłonięta szeroko rozreklamowaną Linią Maginota, a także wsparta przez armię oraz potencjał ludnościowy i gospodarczy brytyjskiego imperium kolonialnego, wydawała się nie do pokonania. Jakież było więc zdziwienie świata, gdy niemieckie dywizje pancerne przedarły się przez lasy Ardenów i wyszły na tyły wojsk anglo-francuskich próbujących przyjść z pomocą zaatakowanym przez Hitlera Belgii i Holandii. Po Sedanie i Dunkierce także Duce doszedł do wniosku, że przyszedł czas na jego decydujący skok, po którym jego ofiara przyjmie każde podyktowane warunki.
10 czerwca 1940 roku przemawiający do narodu Benito Mussolini oświadczył, że Włochy są w stanie wojny z zachodnimi demokracjami. Zupełnie nieprzygotowana do wojny włoska armia królewska miała w zamyśle dyktatora zdobyć się na jeden poważny wysiłek, by on mógł jako zwycięzca zasiąść przy stole negocjacji pokojowych i narzucić światu swą wolę. Żołnierzy włoskich, pomimo załamania się pogody w Alpach Zachodnich, rzucono do frontalnego ataku na Linię Maginota. Duce ze spokojem kalkulował, że tych kilka tysięcy ewentualnych poległych jest małą ceną za sukces, który dzięki temu osiągnie. Niemcy, gdy podjęli się uderzenia od czoła na francuskie fortyfikacje zostali zmasakrowani, czy Włochom miało prawo pójść lepiej?
Książkę ilustruje 8 map i 98 zdjęć.
Spis treści:
Wstęp
I. Stosunki włosko-francuskie w dwudziestoleciu międzywojennym
II. Siły stron
III. Pierwsze walki
IV. Operacja „B” – bój o Małą Przełęcz Świętego Bernarda
V. Atak w kierunku miasta Modane
VI. Briançon: włoski atak na miasto-fortecę
VII. Natarcie 1. Armii włoskiej w Alpach
VIII. Bitwa o Menton
IX. Zawieszenie broni
X. Sytuacja na pograniczu włoskich i francuskich posiadłości w Afryce Północnej
Zakończenie
Post scriptum. Bordeaux jako baza włoskich łamaczy blokady
Aneksy
Bibliografia
Klienci, którzy oglądali tą książkę oglądali także:
• Gdańsk '45. Działania zbrojne
• Afryka Wschodnia 1940-1941 (kampania lądowa)
• Betasom. Włoska broń podwodna w bitwie o Atlantyk (1940-1945)
• Wojna Chmielnickiego z Rzecząpospolitą w latach 1654-1655
• Afryka Wschodnia 1940-1941 (kampania lądowa)
• Pierwsze walki brytyjsko-włoskie 1939-1941
• Gdańsk '45. Propaganda
• Bratnia krew
• 500 000 najtrudniejszych lat
• Nowa Generalna Gubernia
• Afryka Wschodnia 1940-1941 (kampania lądowa)
• Betasom. Włoska broń podwodna w bitwie o Atlantyk (1940-1945)
• Wojna Chmielnickiego z Rzecząpospolitą w latach 1654-1655
• Afryka Wschodnia 1940-1941 (kampania lądowa)
• Pierwsze walki brytyjsko-włoskie 1939-1941
• Gdańsk '45. Propaganda
• Bratnia krew
• 500 000 najtrudniejszych lat
• Nowa Generalna Gubernia
