archeo [1140]
armie i żołnierze [3940]
biografie i wspomnienia [9153]
czasopisma odkrywców [836]
czasy starożytne [1348]
deser [2317]
dla dzieci [1050]
fakty, domysły, interpretacje [1878]
fortyfikacje i podziemia [507]
H I S T M A G . o r g [8]
historia narodów [2046]
historia w obrazkach [323]
KARTY UPOMINKOWE [2]
kolekcje [1482]
koszulki MIASTO MENELI - Custom Factory [2]
królowie, władcy, dyktatorzy [1390]
ludzie, czasy, obyczaje [7207]
machiny wojenne [2142]
mity i religie [1825]
odkryj historię [492]
ofiary wojny [2360]
Pan Samochodzik [179]
plansze, pionki, karty [140]
pod Gwiazdą Dawida [1233]
podróże w czasie i przestrzeni [6039]
polityka i ideologia [4365]
Polska po wojnie [2690]
promocja WIELKA LITERA [1]
rycerze i zakonnicy [2020]
sekretna wojna [864]
tajemnice, skarby, przygody [475]
warsztat [921]
wojny, batalie, potyczki [4529]
zamki, dwory, pałace [518]
Ziemia Obiecana [883]

Johann Georg Hamann, niemiecki filozof i teolog drugiej połowy osiemnastego wieku, ekscentryczny mistrz stylu, pisał utwory, które stanowiły wyzwanie dla ówczesnych czytelników i pozostają nim do dziś. Hamann stosował idiosynkratyczne strategie pisarskie, posługiwał się aluzjami i ironią, zderzał ze sobą cytaty i kryptocytaty, a swoją argumentację formułował za pomocą metafor, analogii i obrazów. Monografia Atopie Johanna Georga Hamanna proponuje oryginalny klucz do zrozumienia tego osobliwego pisarza i jego utworów, a jest nim tytułowa kategoria atopii (od gr. ἄτοπος – „nie na miejscu”, „niedorzeczny”, „absurdalny”), która, starannie zrekonstruowana, zostaje odniesiona do różnych aspektów życia i pisarstwa Hamanna. Autor utożsamia się z Sokratesem, postacią najważniejszą dla filozoficznego rozumienia atopii, a swoje pisarstwo określa platońską metaforą otwieranej figurki sylena, szpetnej na zewnątrz, lecz skrywającej w swoim wnętrzu złocony posążek bóstwa – skarb luterańskiej ortodoksji. Anna Żymełka-Pietrzak rekonstruuje atopiczny sokratyzm Hamanna na tle innych sokratyzmów epoki, analizuje przyjmowane przez Hamanna maski Sylena, satyra, Pana i koźlego proroka, by w następnym kroku zinterpretować Hamannowski stylistyczny eksces jako wyraz teologii języka, której modelem jest jednocześnie chrześcijańska nauka o uniżającym się Bogu i żydowska kabała. Na koniec autorka prezentuje atopiczną hermeneutykę Hamanna, kładącą nacisk na negatywne strategie badania granic rozumienia, uzupełnioną o topikę atopii, czyli katalog figur niedopasowania i braku zakorzenienia wyrażających niestabilną pozycję autora i filozofa. Książka napisana przejrzystym językiem, dobrze osadzona w literaturze przedmiotu, ukazuje osobliwość myśli Hamanna w kontekście osiemnastowiecznych debat, a jednocześnie – przy zachowaniu naukowego dystansu – z zaangażowaniem przedstawia go jako myśliciela nadal aktualnego.

Klienci, którzy oglądali tą książkę oglądali także: